ilk renkleri sensiz tanımak üzüyor beni biraz
sular damlayacak kiremitler daha da koyu
bir acele bir acele ki sokaklar daralıyor
eteklerinin sarısı kalmış
puan puan yuvarlağı
sen azalırken aklımda

sen azalırken aniden başı döner rüyalarımın
öyle yavaş merdivenler bulurum ki kendime
seninle aynı çatının ışığına yürümek kadar
uzun korkular sarar içimizi
bizi baştan başa yatıştıran sevinç haykırmaları
gelinciklerin bölüştüğü bir uykuyu kıskanır gibi
bahar kokar saçların bana dönerken

kalbini sakladığın yerde nabzını ölçen dudaklarıma
yalanlar söylemeyi bilmiyorsun
heyecanın arkamızdaki sonsuzluğun azalması değil
ıslanırken yeni dallar büyüten batımların
içimizde kopardığı kıyamet
üzülme
üzülme ne olur
beni sevmeye devam et

devam et ki iki ucu
esneyip yerine dönen bir yay gibi
kısa kalsın anılar biraz
topraktan fışkıran çiçekler gibi
belki uyuruz biraz

kalın notaları var hayatın
içim içine açıldıkça daha bir hızlı kavuşuyor kendine
korkun biriken sevgi dağlarının erimesi mi
varsın coşsun doruklar sevgi denen eğime
ki durgun bir beyazın kalbinde uyansın sular

ağır ve ölümcül değil ses
düş ışıklar bırakacak bizi son aya
henüz sabah olmadı ve renkleri seçilmiyor dünyanın
şimdi
şimdi muhtacız sarılmaya.