Bana öyle bakma bayım!
Rüzgâra karışıyor bakışların.


Hiçbir aşk aklamaz günahlarını
Seviyorum dedikçe cehennem olma bana.
Ya kal, ya da dön gurbetime.
Bitmesin bu şiir
Bitmesin başladığı yerde.


Gözyaşlarımın eksiliğinden
Gözlerimden düşen her aleve saklıyorum seni.
Bir sonbahar akşamı düşen yaprak misali
Ya da bir kış vakti içime saklanan ayaz gibi.
Yokluğun iklimsiz bir mevsimdi.
Zamansız yağan yağmur gibi.
Ansızın ölen bir insan gibi.


Bu kadar derin konuşma bayım!
Sol yanıma yetim kalıyor sesin.


Adı ayrılıktı bu şiirin.
Yazılmayı beklenen.
Ben yazmaktan
Sense her harfime düşmekten usanmadın.
Bu aşka kalkan son tren gibi
Son vagonunda kendi içime terk edildim.
Şimdi en ağırından bir ağıt düşüyor dudaklarıma.
Yetim bir hüzün
Ve anadan üryan bir yalnızlık var iç sesimde.


Aşk öldü
Giden, gitti.
Ve gidene dur diyememektir asıl acı
Evet acıydı
Acıttı.


Kaç defa eceli kundakladım ellerimde
Ve kaç kez ölümü uyuttum gözlerimde.
Kör oldum, sağır oldum geceler boyu
Şimdiyse o ağır gecelerin hesabını ödüyor kaderim.
İçime düşüyor yokluğun.
Vicdanım sızlıyor
Birazda ağlıyorum.


Zalimce gitmene ne gerek vardı bayım!
Allah ne koyduysa ömrümüze severdik.


Meğerse
Yüreğimde işlenen en büyük cinayetmiş gidişin.
Beni harflerimin katili eden
Seni ise şiirlerimin kurbanı!
Acınası bir terk ediş
Acıyan bir yürek
Ve şehrin kıyısında kıvranan
Bir çift gözyaşı.


Annem ağlama derdi ben küçükken.
Anlıyorum ki daha ağlanacak çok gün varmış.
Şimdiyse
Kime çevirsem yüzümü
Kırılıyor aynada ki çocuk yanım.
Yetimliğim düşüyor avuç içime
Annemin kefenine saklanıyorum
Aşk beni bir daha bulamasın diye.


Ve sana yazılmış son şiirime
İmzamı atıyorum.
Hoşça kal güzel insan
Beni var oluşuma inandıran tek insan.
Hoşça kal
Bu sana son vedam.