Kent 12
.
bu kent, bu park bu kadar ıssız mıydı çok anlamsız bir kalabalıktı.. her mesai başlangıcında paydoslarda ana binanın kapısında olacaktı gözlerim sonra Gençlik Parkında yine “ıhlamur ağacının altı”nı bekledim kimse gövdesine harfler kazımasın yaprakları sıcaktan baygın kokusuuu can her şey Nurcihan ertesi sabah simitçilerin dayanılmaz gürültüsü o koşuşturan insanların arasında birisi o kalabalıkta Nurcihanın ayak sesi yürüyüşü, gülüşü ıhlamur ağacına yönelmesi sahi ne yapacağım şimdi tam onbeş sene geçmiş hiç değişmemiş tanır mı, affeder mi beni acaba ben yine her gördüğümü o mu sanıyorum aldırmadan saçlarının rengine boyuna-posuna, gözlerine gülüşüne yine kendimi kandırıyor muyum bir parça da olsa herkeste Nucihan’ı buluyorum ya her yerde, her an Nurcihan! "-seni çok özledim ARKASI BELKİ YARIN |
işte aşk bu olmalı ve ne mutlu hissedip yaşayanlara
kolay gelsin.