adını söylemedi
yorgun bir gecenin sabahına alacalar yapıştıran esintilerdi
sevilecek olan ben ve kuşlar
ilkin uykusuz çocukları öperdi
sonra damların bakışlarını
bacaları siyah sanırdık kuşları üzgün
ucunu korkutucu karanlığa yaslamış daha koyu bir adam
sinema kılıklı adımlarla dolaşırdı pervazlarda
inanırdık yolunun tükeneceğine
güneş gelince

ilk beyazlıkların içinde kederi ekmek kokan
ve kaldırımları ısıtıp güne uçuran
dev adımlı esmer tenli
kalabalıklar buluşurdu tenhalarda
sıkı giyinmiş yuvarlanmalar
ve nedensiz bir boşluğun ilk çığlığını
duymadan uyanırdık uçurumlarda

ve artık hep sessiz duruyor komşu taşlar
yılgın gölgelerin kırıklarını örtüyor mavi
denize uzanan yollar inceliyor rüyama dönük
bir de sönük bir barınak dalgalara takılan
ne zaman görsem ağlayasım gelir
bir çocuk
arkasına bakınan.