bir nebze gurur bırak
gurursuzluğuma say eksiklerimi
içimin dehlizlerinde yıkansın günahıma girdiğin saatler
sormazmısın bir sabaha kaç düş ölüsü düşer
kaç gözyaşında körleşir bakışlarım
kelimeler sonsuzluğa bahşedilen bir armağan
ellerim tutukludur şeraitin bıçağında
mavi bir denizdi boğulduğum aşk
şiir yazıp tanrıya denizi topladım eteklerinden
yastaydı martı çığlıkları topladı adına yazılan şiirleri

adını verdim nuh’a batırsın gemisini
yok aşka kitapsız diyen dudak mıydı?
hasreti ince eleyip sık dokuyan
söyle sahip çıkamadığım sevgili
hadi şimdi boz suskunluğunu ikna et beni sevmediğine
yemin et bir kez kalemden düşürmedim de adını
ağlamaktan göz damarlarımda kangren gözyaşlarım
d/eşme s/akladığım yaralarımı
okşayıp da büyütme saçlarımda acıyı
doğuştan şefkat eksiğidir yüreğim

mevsimler ağlamaz şiire
tanrılar ağlıyor avuçlarımda

sarhoş sokak lambalarında intihar eder gece fenerleri
sarılınca denizler şefkatle
martılar kustu bildiklerini
aklım şaşkın
sıvazladıysa saçlarımı güneş üşümeyi unutturdu baharıma
bakma gözlerinde tutulduğuma
silinmiş rujların izleri kalmaz dudaklarında
eğer aşksan gece beni çağırsana
hangi şiiri dilendireyim kapında
gülmeyi öğrendi de yüzüm unuttu sarkmayı dudaklarım
döktü gözyaşlarını denizin üstüne
kapattı kanatlarını yüzüme
cinnetime ramak kala
karartıp şiirleri bende susarım sana kanaya kanaya
kan kustu bildiğim tüm şarkıların son nakaratı
cünüp dudaklarımı serip geceye tövbe ettim dudaklarına
bu gece yüreğimi sende ağırla