teşekkür
mayın döşenmiş bir arazide yürümek oldu artık
bizim aşk dediğimiz... ben ne zaman sarılsam sana ilk mayın gözlerimde patladı paramparça oldu bakışlarım yüreğim her defasında biraz daha kör biraz daha sakat kaldı sen nereden bilecektin ki dilinden savrulan şarapnel parçalarının ömrümü hedeflediğini ve her isabetli atışının biraz daha eksilttiğini seni benden tek taraflı bir savaşın hiç ölemeyen kurbanıyken ben sen en masum maskelerle süslemiştin namlunu yüzün hiç çekinmemişti en kanlı meydanlarda can çekişen yüzüme bakmaya ve her katil gibi ayrılamamıştın olay mahalinden şimdi akacak tek damla kanım kalmadı damarlarımda geceyi öksüz bırakmaya utanmıyorum artık arkamdan ağlamıyor nasılsa yıldızlar parmaklarım kelimelerin düştüğü yerde kalıyor ve bütün aynalar paramparça sağım solum kir pas içinde düşüncelerim gözlerini oydu kalbimin ve kan kokusu aptallaştırdı beni zahmet etmeyesin diye sen kendi ellerimle kazdığım mezara gömdüm geçmişi ve sonuna ulaştığında nefesim teşekkür ediyorum sana öldürmeyi beceremesende ölmeyi öğrettiğin için bana... |
Yürekle gözümde sıkışıp kalan içimde gömülü bir mayındır sevdan...
Saygılar.