Ecel Sevinci
Beden ruha asılı kalmakta,
Tutunup da bırakmamakta, Sefilleşmekte, uyumakta, Gurur, onur diye diye için için yanmakta, Bir o kadar kararlı, Rüzgara karşı duran; Kökü sağlam bir ağaç kadar istikrarlı. Netice, gariptir ama ruhum sökülse, Ölümüme ilk sevinen ben olurdum, Gidişat belli; kavuşmaya yoğrulurdum, Hiç kuşkusuz ne düşünür, ne durulurdum. Toprağa durmaksızın fidanım dahi düşse, Kırılan dalıma, düşen yaprağıma, Kısalan ömrüme; Yine ben, yeniden ilk ben sevinirdim. |