Kelle
Soluklanılabilecek bir yürekle ortalıkta,
Haliyle hep yaslıydı sesim, Her ne kadar hüzün ve öfkeyle küplere binesim; İçimden gelse de: Kapkara bulutlar gibi kükreyesim, Birden hatıralar vahasında çıldırıp güllenesim; Koynuma giren yaprakları dökmeden, Daha kuytu bir geleceğe, Daha kuru bir ruhla, Renksiz kuyulardan daha koyu, Gözlerimi dikip uzaklara, Sallanasım gelir. Fakat sevemeyecek kalplerin, Tatmin hevesi için, Listelerine eklerler; Bir yalnızın kellesini daha kesip! |