NEŞE'Lİ ŞİİRTam mısranın ucunu tutmuşum Niyetim bir sevinç yazmak İsmimden başkası yok Aklımda da hayatımda da Nereden bulayım canım efendim Neş’eli bir şiir kim yazmış ki Ben sana nasıl uydurayım Hem sonra mutlu bir şiiri Bu mevsim kim aklına takar Koy takkeni önüne Ve bulursan kendinde azıcık akıl Daya vicdanının üzerine Yalnızlık kokan ellerini Düşün ki yazdım gül gülistan Okuyan görmediğini dinlerken Kederlenmeyecek mi Neş’e dediğin küçük bir kız Belki güleç ama çokca sakar Yok a benim efendim Şiir istesen de istemesen de Saracaktır kollarını kedere Üşütecektir ille de mısranın bir yerinde Desem ki bir çocuk geldi gülümsedi "Bendim" diyeceksin gözün gözlerimde Sev saçlarımı dinlendir bakışlarımı Benim o gördüğün çocuk Elimi yüzümü öp sev beni Hiç sevilmediğim kadar Mevsimlerin güze salacak saçlarını Ellerin titreyecek ihtiyarlamadan Dudaklarında soluklanacak Ateş yüklü uzun havalar Çatlayacak toprakların Yer yarılıp dibinden yeni yol açılacak Yeniden yıkılacaksın çınarlarla Devrilecek dağların birer birer Susmayacak alıcı kuşlar Hüzne soracaksın hesabını Mutlu zamanlar saklanacaklar Ebe hep sen olacaksın Sobelemek imkansızlaşacak Yaşarken öleceksin her bahar Yani senin anlayacağın efendi Neş’eli bir şiir bu kaleme zor sığar… |
Belki neşeyi bilemeyenler sevdiklerini kaybetmeden öğrenebilsinler diye...