"Beni derde salan şair" diye başlarsam kırılmazsınız umarım.Zira bu günlerde okuduğum şiirlerin zihnimde yaptığı dalgalanmaların etkisiyle yorgun düşüyorum...
Düşünmketen ,okumaktan alamıyorum kendimi ,ne kadar inat etsem nafile.
Beni etkileyen bir söz bütün günümü baş aşağı edebiliyor.
Daha ilk satırda bütün inancımı deşip ortalığa saçan mısra ve etkili bir zehrin insanın vücuduna yayılması gibi her satırda ağırlaşan ve ruhumu ağulayıp etkisine alan sözlerin sahibini bu aklın ve kemalatın sahibi olması vesilesiyle tebrik ediyorum.
İlk sözlerde;
"Ölüm değil ardına saklandığın perde
Yaşam/ak!" derken hakikatten bizzat şahit olduğum -ölüm ve yaşam- arasındaki ince hattın ötesi ile alakalı değişim ve boyut farklılığının ,bizim algılarımızla tam idrak edilemeyeceği hakikati çok yalın,duru ve anlaşılır izah edilmiş.
Hakikatten biz ölüme arkadan bakanlarız.
Ya o gidenler.
Nasıl bakıyor bize?
Eminim onlar da bize üzülüyor ve "Zavallılar hala o dünyanın çilesi ile uğraşıyorlar" demektedirler.
Ve bütün kötü yanlarımızı,riyakarlığımızı, hasetlerimizi,sahtekarlığımızı "yaşamak" uğruna yapmıyor muyuz?
Hakikatleri görmezden gelmemize sebep olan "hırs"ın adı :yaşam.
"Hayat mücadeledir" derler ya,haklıymışlar.Hayat insanın kendisiyle,kibriyle,sahte yanıyla micadelesidir.
En kötü yanımızı en iyi göstermeye,en olumsuz huyumuzu göklere tükseltmeye o kadar merakız ve muhtaç hissediyoruz ki kendimizi, her şeyi kırmayı göze alıyoruz onun için.
Kırdığımız kalplerin haddi hesabı yok.
Ne için?
Oysa zaman geçiyor ve eriyen kar birikintisi gibi altında ne varsa gözler önüne seriliyor.
Bütün doğru ve yanlışıyla.
Bütün acı ve tatlısıyla hakikatler değişmeden ,bütün heybeti ve açık yürekliğiyle karşımıza dikilip "neden?" diye sorduklarında elimizde o boyuta taşıdıklarımızı gösterip "İşte bunlar için?" diyebilecek,bu acıya ,ayrılığa,üzüntüye,kalp kırıklarına değecek ne gösterebileceğiz?
Haklısınız değerli şair en samimi yanımız en eski halimizde kalmış.
O çocuk masumiyetiyle oyunlarımız da,aşklarımız da ne kadar samimi ve sıcak idi.
Ve her geçen gün katılaşan kalbimizde kararan sevgilerimiz aslında bizim ruhumuzun hastalıklarına delalet eder.
Kim kaybeder?
Kim kazanır?
Nihayetinde...
Onun için hep anılara sığınmaktayız ..Kim bilir?
Selam ve saygı ile...