üzgünüm anne..
uyuyamadım yine...
kızacaksın biliyorum söyleneceksin kendi kendine ama çok uğraştım inan uyuyamadım anne... aslında korkuyorum biraz kapatmaya gözümü eskisi kadar masum değil kabuslarım kolay uyanamıyorumda artık büyümek hiç güzel değilmiş anne nasılda yalnız kalıyormuş insan kalabalıklarda nasıl acıyormuş canı niye söylemedinki bana niye hiç büyüme demedin.. şimdi örsemde saçlarımı eskisi gibi hüzün bağlıyorum uçlarına çiçekli elbiselerde yakışmıyor ayrıca çocukluğumdaki kadar yeşil olmasına yeşil yine gözlerim ama bildiğin gibi değil gizli saklı karası... kaçtır telefona uzanıyor elim vazgeçiyorum sonra anlarsın sesimden ağladığımı söyleyememde..ağlarım yine.. türlü türlü şey gelir aklına.. biliyormusun anne beni hiç kimse senin kadar sevmedi ve hiç kimse korkmadı kaybetmekten... hep bendim kaybeden.. görseydin halimi şimdi kaşlarını çatardın biliyorum oturur beni nasıl büyüttüğünü anlatırdın saatlerce nasıl korktuğunu... kırılmamdan... şimdi desemki sana paramparçayım!! her zerrem ayrı bir kapı arkasında içime içime ağlıyor gözlerim bak burnumda kanıyor yine.. ölürsün değilmi... kahrından... bana bir tek sen ölürsün... ’ağlama anne benim için ağlama bende herkes kadar aldım acılardan’ |
Yüreğine kalemine sağlık üstadım
Yürek sesin hiç susmasın
Saygılar.................