-Namluya Sürülen Şehir-
sokaklarını dolaşıyorum
günahlar büyüten metropol tapınaklarının sokaklar/boğazıma urgan barikatlarını arşınlıyorum rüzgara göğüs veren cilalı kızların barikatlar/soğuk buzdan akrebin kuyruğunda şimdi yaşamak ağrısı bir köşe başı kadını varlığını şehvetine adıyor adıyor ve arka mahallede çocuklar büyüyor yüzleri kirli elleri kirli içleri kirli çocuklar gökyüzünü dondurmak kolay değildir bir yıldız kayarken nasıl yeşili bağırmak kolay değilse dile bu yüzden arka mahallede çocuklar büyüyor bundandır çocukların siyah düşürmesi güne gün ki daha beyazken beyazdan noel ağaçları kuruyor kendi öz toprağında mahşer içim, içimin mahşerinde bir hindikuşun tüyleri dökülüyor yalnızlıktan inanırlar artık bir şafakta sol yanlarını yitirdiklerine ve namluya sürüleceğine tüm şehrin birazdan Şiirimi günün şiirine getiren Seçki Kurulu’na ,sesiyle can veren Mine GÜLTEPE’ye ve yorumlarıyla değer katar tüm şiir dostlarına teşekkürlerimle... |
hiç bir dil bilmezken kolay değildir acıyı tarif etmek...
ölüm biriktiren çocuğa yaşamdan bahsetmektir cinayet
ya da yalnızlık doğuran kadınlara kalabalık şehirler vaad etmek...
özü sözünü aşmış şiirlerden,
tebrikler...