Yokluğunda her nefes alış, ciğere saplanan ok misali acıtır yüreği derinden. Ölüdür an, ölüdür şehir.Kendi kabuğundan sıyrılmış,toprağın altına emanet canların üstünde umarsızca dolaşan adımların şuh bir kanat çırpınışına gebedir zaman. Sancılı soluğu kesilmez artık.Hayatın güzelliği, nefes alıp verişi sendendir sevgili.Varlığına muhtaçtır,hasret/ten üşür zemin.Yokluğun ise varlığımı unutturan en acı duygudur sevgili, ince-ince yağan kar aşkına, baharında ağlayan nâr aşkına GEL !Rıhtımda bekleyen aciz bir karaltıyım, yokluğun vurur kıyılarıma.Müebbetim gelişine.Her gece yokluğun kayar gözlerime.Ansızın, düşmeden GEL!

Kime anlatsam, kime söylesem derdimi...? Hangi lehçenin hangi izahıyla, sensizliğin hangi rengiyle anlatsam...duymazlar/duyamazlar.

Bu yüzden ''Ölüler Beni Anlayamaz'' Cilalı çağ devri gafil belleklerin afili duraklarında bir başına bırakma beni sevgili!Kızıl ışıkların gölgesinde, kökünden sökülmüş canlar sarıyor beni.En iri yalnızlığa, en fiyakalı kuytularda sonsuzluğa akıyor zaman.İçimde mahşer yanığı.Dağılan hayatımı yeniden topla, bıraktığın yerden.Penceremde aş eren yokluğunun gün kırığı, seninle doğmayan ölü bir güneşi mezara gömüyor kefensiz.Nefesim TIK etmeden Gel '

Saygıdeğer Dostum,her ne kadar içinde hüzün olsa da, umutsuzlukla dolsa da satırlar;
Berrak bir kalemin olduğu aşikardır.SU gibi.Ardından okuyanın sürüklenip debisinde kaybolmaması mümkün müdür?Derinliğin derinliğinde gezdiren bir paylaşımdı.Öpüyorum yüreğinden

Nicelerine
Selamlarımla




Ramazan Boran tarafından 1/28/2013 9:23:26 PM zamanında düzenlenmiştir.