Nerdesin bu kaçıncı akşam sensiz olan.
Bu kaçıncı bahar sensiz doğan.
Takvim yapraklarına dokunmaya korkuyorum artık.
Meğer ne zormuş sensizlik.
Ne güç bir işmiş sensiz geceleri ağartmak.
Yağmurda dolaşmak bulutlara laf anlatmak.
Ne güç bir işmiş.
Sensizlik bir kara basan gibi çöktü üzerime.
Kapımın her çalışında umutla koşuyorum.
Her çalan telefonu ayrı bir heyecanla açıyorum.
Karşımdaki sen olmayınca,değil varlığına katlanmak.
Sesine bile tahammül edemiyorum.
Nerdesin nerdesin dön artık.
Dün ilk defa evinin önünden geçtim.
perdelerin tozlanmış camların sanki ağlamış gibiydi.
Evinin kapısı bile sen gittiğinden beri.
Kimseye geçit vermemiş öylece yapayalnız duruyordu.
Güzel ayaklarınla üzerine bastığın halının,giydiğin terliklerin.
Halini bile düşünmek istemiyorum.
Sensizlik eşyalarına bile ayrı bir hüzün vermiş.
Artık ümit etmiyorum düşünemiyorum bile döneceğini.
Her sabah ümitle acılan gözlerim.
Artık hüzünlü umutsuzluğun aktığı bir göz yaşı ile açılıyor.
Nedersin sensizlik artık çekilmez bir dert oldu.
Sensiz doğan güneş bile içimi ısıtmıyor artık.
Herkese seni soruyor her köşe başında seni arıyorum.
Sokak sokak cadde cadde tüm şehirde herkese soruyorum.
Kimse tanımıyor rüzgar seni esmiyor artık.
Koca şehirde yapa yalnız kaldım çaresizlikten ağlıyorum.
Nerdesin sensiz nefes almaya bile tahammül edemiyorum.
Meğer ne güç bir işmiş seni sevmek.
Her saniyesi ölüm gibi yalnızlık kokuyor....!

şiir:emel bayrak 24 eylül 2012 22:06