EY HAYAT SEN NE ACISIN

Bir gece ansızın yüreğimdeki bir sızı.
Gözlerimde amansız bir yaş yumağıyla uyandım.
Sanki bilmişcesine rüyamda evimin duvarlarının yıkıldığını gördüm.
Aşkımı toz duman bulutlar arasında kaybettim.
Ey hayat sen ne acısın gözlerimi canımı aldın benden.
Kendimi bir labirent içinde çırpınırken buldum.
Her tuttuğum dal birer birer kırıldı.
Çaresizlikler denizinde boğuldum yapa yalnız.
Ey hayat sen ne acısın sana ne kötülük ettim ben.
Durmaya çalışırken kendi ayaklarımın üzerinde.
Ta kalbime giren kör kurşunla yıkıldım.
Hayatım toz duman oldu.
Dinamitler patladı yalnızlığımda.
Ey hayat sen ne kötüsün.
Gülen gözlerim unuttu artık gülmeyi.
Kalabalıklar içinde yapa yalnız kaldım.
Her aldığım nefes kangren oluyor ciğerlerimde.
Ey hayat sen ne kötüsün.
Ey hayat sen ne acısın gözlerimi canımı aldın benden...

Emel Bayrak



Hayat kötü değil onu bizler kötü yapıyoruz galiba üstad
Yüreğine kalemine sağlık
_______________Saygılar

Yorum yapamadım şiire.
Bir ölüm ayrılığı mıdır söz konusu olan,
yoksa bir gönül ayrılığı mı?
İkisi çok farklı şeyler.
Yorumu ona göre yapalım da, yolunu şaşırmasın satırlarımız.