/.../

GiTTİN
Dönmedin ...


Beyaz döşenmiş, köşeli bir oda
Ve habersizdin soğuğundan
Oysa;
Pembeye sözlü ,küçük cesur bir geminin
kıyıdaki bekleyişiydim
İçim, kıvırcık saçlı telaşına vurgun
afacan çocukluk bilmeceleri kadar ürkekti
seni tadan gözlerim
Ufka sallanan elime sırdaş öteki elim
ve dön diye sevgilim
Her gün bitiminde yabancı meltemlerdi seviştiğim

/Önce/

Kafelerin olmadığı zamanlar kadar eskiydi öykü
İstanbul’a dostluk demleyen mesut bir mekanda
Oksijeni ve karbondioksiti paylaştık ciğerimize
Habersiz olduğun ortaklıkta


/Önceden Sonra/

Sigara içerdin solgun dudaklarına
Sadece sen içerdin inan
Ve tenindeki uzaklığa eşlik ederdi adımın yokluğu
Seni izlerdi yüreğim
Balı kahveye çalan gözlerindeki suskunluğa takılmıştı
Saatini kaybetmiş kırmızı günlerim

/Önceden Sonra/-2

Gözlerimi gözlerine kabul ettiğin gün başladı bahar
Coştu o yıl ortanca
İkiz doğdu bütün çocuklar,
Ah,hatırlasan


/Sonradan Sonra/

Dumandan düşlerde ikiden bire düşerken
Vapur gürültüsünde selamlardık
camına vuran yaşlı çınarın gölgesini

İsteyerek kaybolurdum sözlerinin büyüsünde
Ve her seferinde bulurdun tenimi
Naftalin kokulu geceliğin kıvranan sesinde
Abidin’i ne çok sorgulardık,
Damı akan,tavuklu,uykulu mutluluk resminde


/En Sonra/


Bilge ruhlar ölüme hep erkencidir sevgilim

Ve birgün
ansızın
Gitti ruhunu süsleyen bedenin

Kambur omuzlarından iskele sokağına dolardı
Çocukları hatırlatan masumluğun
Öldüğün sabah ilk onu süpürdü çöpçüler



/Bitti/Tanı;şizofren

Bilsen tenime toprağı değen sevgilim
seni ne çok özledim
Kalmadı can denen kelimeye ne acelem
N de nedenim



Saadet Yıldırım Ünal