Tabedenler resmini -buruk, çarpık biçimde
Eskiye nispet diye birçok açıdan bakıp-
Ülkemin ilkesizce
Suda
–Arabı tam da arap…-
Benzeterek taşlara dizmişler orantısız
Nesneleri, manasızlık haykırır


Kaotik zaman-ardı parsa hayaliyle
Ucuz yollu imgelem tasavvurlu araç-gereç içinden
Yol bulmuş “post modern haramiler” geçiyor
Kirli ayaklarıyla üzerinden
Hayallerimin, can çekişiyorken düşlerim
Parçalanmak üzere sımsıkı elerinde
Çuvalımsı ceplerde tutulur çocukların gelecek
Ta/pusu da



Varoş duygusallığı yığar üst üste beni
Gecekondu bedende bohem çarpışmasıyla
Git-gel rüyalarımda
Kaçıncı kez çıkartarak dünya savaşlarını
Saymadım
Yıktığım ülkelerin enkazında öldüm
Bencilliğin dağ gibi gözümde büyüdüğü
Küçülen ellerimle…
Gömüyordum
Kendimi



Az görmüşlüğüm vardır ışıklı
Caddelerinde süslü kadın ve erkekleriyle
Hınca/hınç dolu

O kenti

Yaşamsallığın apayrı gecesi saydıydım
Firarım verildiğinde
Hiç uyumadım
Hayat sunan renklerin geçiciliğinde
Yapaylıkta boğulurken...
Ve sürünürken insan gündüzde emekleme ardından
Ağrır yastıkta baş
Ağır kalkmaz kara taş gibi
Yerden
Terden
Değil ıslaklık
Döner tavan damlar su söker şafak
Üstüme ölümün tozlarını


–Burası ölüler dünyası mı-
Her dem ölen ben miyim ardımda ağlamaları
Duyamadığım...


*
Ve kent bende karanlık
Ve tiranlık
Hâki zamanlarda kalmış göç objesi gibi
Bir yanı kırık


Yarım öyküler var biliyorum yosun tutmuş
Taş kitabelerde çözülmesi zor
Beklerken okunmayı
Sabrı tükenmek üzere bir duygu içimde
Girift ve buruk


Sisli bakışlarım arasından parlayan
Epigrafik imgelem dolu metin
Üzerine yıldız haleleri titrek yansımalarıyla düşer
Boşluğa meyilli dünyadan kayanların
Bana ulaşmaktır amacı
Bense çok yansılı aynadan taşan görüntüler karmaşasında
Kaybettim yolumu
Ne acı