Tülay Lâl’e





avuçlarında çizili
yol hikayelerinde düşürdün gamzeni hazer
kalk ve bak!
kim daha çok yağmış gök-yüzümüze



uzadıkça saçların acılara dolandı koyu sarı
cenin pozisyonunda mı ağlar her acı
buzdolabına kaldırmış annen gamzelerini
çocuk cesetleri birikmiş "lö sev" sokağında
mor çizgiler tarif eder mercan gözlerini hazer
tahta taraklarla tarıyorsun gecenin yalnız saçlarını



ellerini kaldırıyor bir şehir ağladığında
düğme kavanozuna saklamışlar uçurtma ipini
ölü kelebekleri,tahta atını ve bez bebeklerini
sözcükler dilinde buharlaşıyor sustuğunda
bir sayfası kıvrık kitap gibi noktalıyorsun
sandık lekesi gençliğini
duvarlarına şarap dökülmüş otel odasında hazer
kemik beyazı ellerin şükür topluyor



yüzünün nemli sayfalarını bir bir okudum
gen çıkmazı yormuş gözlerini geçmişin tozlu rafında
sehpanı tekmelerken göğündeki yırtıcı kuşlar
kopmuş boynundaki kanlı urgan
esmer kumlarla yürümüş çıplak ayakların
birazdan teslim olur liman
deniz dökülür şişelere
martılar göç eder başka yurtlara
ağlama hazer
hazer ağlama

...

uçurum ve beyrut kokulu saçlarına masallar anlatsam
sırtında esen rüzgârları yakalasam
yağmura tutulan gözlerini yıkasam gözlerimle
bu hikayenin sesinde sigara söndürüp küfretsek
gelmişine geçmişine
bir tek keje çığlıkları kırar zincirlerini hazer



giyotin kesiği ince boynun
mermere düşen yüzük sesiyle irkiliyor ruhun
hangi öyküyü giyinsen üşüyorsun hazer
çocuk gibi dudaklarını buruşturuyorsun
koynunda büyüttüğün şiirlerden haber alınamıyor
süresiz oturum izni alıyor yüreğine bir ağrı
gözlerini tehdit eden gözyaşına yumruk kaldırıyorsun



gideceğin yolları oyalıyorum hazer
gitme, gitme ki vurulmasın ayağından bir şiir
kaldığın yerden gül diye ayraç bırakıyorum kapına hazer...