göklerin firar eden
ağlayan yüzü benim,
pastırma sıcağıyla avunan
güz sancısı.

kaç kadehe bölünür
içimde ki yalnızlık,

balkon köşelerinde
maziyi yüklenirken gözlerim.

acıdan acıya koşan
zavallı yolcuymuşum
kök salamadığım
bu solan bahçede.

sessizliğin ezberinde
tekrarlanmış suallere verildim
uzakların korkusu hecelendi
düşlerim elenirken bir bir.

hangi çekirdekten düşmekteyim
bozuk bir edebin
gevşekliğinde tatminsizlikler yaşıyorum.

bu göz kararmalarım
sona ermeyecek mi
bedenim zamana avuçlanırken.

yaşıyorum işte bu çelişki dünyasında
ötelenmiş vicdanımla,
beyaz güvercinler kanat çırpmıyor artık.

dibine çökmüş ümitlerden bile
sebeplenmeyen yürek meğer benmişim.

sefa sürecek bir güne muhtaç ömrün
temiz havasına ağzını açmayan
o kilitlenmiş nefes bana sürüldü
karanlıklarda boğulmam için.

gurur bayılırken öfke şöhreti yakalamış,
zehirlenmiş bakışların fırtınası savruldu
dalı kırılmış ağaçlara
ve masum gölgeler avlandı gecenin bir yarısında

hıçkırıklara boğulmuş körpeler yapıştı
namus kavgasına tutunmak için
esirgenmiş hayat nasıl bir rol biçti
gençlik arzusunda yanıp tutuşanlara

bu topraklarda yazılan kader
duygunun katili ölüme kılıf
sahte şiirlerin dokusunda kaybolmuş
insanların doldurduğu sahipsiz bir mezarmış.