Aşk Olsun!

“İnsan, insana ayna” derler, inanma!
Asıl insan Allah’a ayna…

Tüm insanları toplasan, koysan kefeye!
Diğerine tek insan, gelir dengeye!

Yüce insanlar! Kim onlar?
Büyük sanılanlar, belki en cüceler!

Birlik denen; biri bin edip, çoğalmak mı?
İki biri, bir eden. Tekbir!

Sürü başı, sürüden ayrı mı?
Sürenler de sürünüyor…

Davulun sesi hoş da
Kavalı üfleyen kim?

Şu eğilip, bükülen kişilik/sizler!
Önde, mağrur; dikilen kim?

Mürailer, el ovuşturuyor,
Sefiller, isyankar…

Düzen/bazlar, düzeni sağlar!
Düzülenler alkışta…

“Zor oyunu bozar” da,
Suçlu, oyun bozan mı?

Alışmış, kudurmuştan kötü!
Köpekler isyanda…

Zıt, zıddına gebe!
Çaresiz, Adile ebe…

Haram kazanç, revaçta!
Zavallı fahişeler, helal kazançta…

Maymunu beğenmeyenler!
Gerçekten “İnsan” mı?

“Aşk olsun!” Diyemiyorum, yazık!
Gördüm ki maşukun niyeti bozuk!

“Meşk olsun!” Diyeceğim ama
Aşk olmadan da meşk olmaz ki…

Yine de aşk olsun…

Ahmet Bektaş