Adın GibiOysa sen hiç bir adamın içine benzemiyordun ... Yani demem o ki İnsanına küsmüş bir kent ağlıyordun vakitsizce İçin keder müptelâsı Dolanıp duruyorsun belli belirsiz çocuk şımarıklığında. Dudakların, içi geçmiş bir yaranın kabuğunu kaldırırken Seslendim sana! Yeni bir sabahın ezgisinde kaybolacak hüznün Çünkü hüzün benim sol yanımdı, onu da adın gibi secdeye gömdüm. Ömrün iki asırlık çınar ağacı Göğe yükseldikçe çoğaldı sancılarım gibi. Oysa ben, güç bilirdim seni Sabır bilirdim Ve adını çocuk bilirdim merhametinin gölgesinde. Sahipsiz limandı soy adın Martıların kadar özgür, yurtsuzluğun kadar deniz bilirdim adını. En çok sırtına kambur Avucuna nasır Dudağına ezberdim. Ki ezberlemek, seni unutmak kadar acımasızdı Onu da yazılacak hikâye yapraklarına gömdüm Kapattım sonsuzluğa. Hatırla! İki asır kadar uzak bilirdim seni Ve bir o kadar yaşıma tabiydi düşüncelerin. Kalk! Ömrün beni terkediyor, yıkılıyor şehir Çocuklar ağlıyor ve bağırıyor bir anne Yavrum! Beni ve şehrini dert etme O seninle sabit, nefesin bâki olduğu sürece. |