Hâlimi dert edip sorma ihtiyar,
Dizlerim gitmiyor, durdu be anam.
Yüzüme bakıp da sanma bahtiyar,
Beynimi yokuşlar yordu be anam.

Sekseni devirdik daha kırkında.
Yüz ona ulaştık bıçak sırtında.
Sıkışıp kaldıkça belâ çarkında,
Yalnızlık içime kordu be anam.

Hükmüm geçmez oldu gönül kuşuna.
Daldan dala atar boşu boşuna.
Bir savaşa girsem garip başıma,
Üstüme saldırır ordu be anam.

Suçlu kim,suçsuz kim,karıştı gitti.
Hatırım sayılmaz, itibar bitti.
Hele şu muhannet perişan etti,
Bitmiyor çilemin ardı be anam.

Acıyı ekmeğe katığım yaptım.
Ağrımı, sızımı içime attım.
Umutla uyandım, korkuyla yattım,
Derdimi anlatmak zordu be anam.

Gördüğüm herkesi ben gibi sandım.
Düşmanı dost bildim, dostlara kandım.
Cehennem misali yandıkça yandım,
Her yanımı ateş sardı be anam.

Açların hâlini bilmiyor toklar.
Bağrımı gül değil, dikenler yoklar.
Hele kuluncumdan yediğim oklar,
Beni can evimden vurdu be anam.

Bin cefâ okudum soluk rengimde.
Bir vefâ görmedim kendim kendimde.
Ehl-i harap oldum sevdâ cenginde,
Virân oldu gönül yurdu be anam.

Ne gül var bahçemde,ne bülbül öter.
Yaralı kalbimi sızlatma yeter.
Ne günler yaşadım ölümden beter,
Kanımı canımı sordu be anam

Mustafa Yaralı