AYNABir gün birden bire çıkıp geldi kadın Karanlıktan önceydi elleri O, güneyli yalnızlığını unuttu Adam yarım kalmış şarabını… Dünyanın gözleri önünde buluştular Çarpık iki mısra gibiydiler. Kadın cebinden çıkarıp merhem sürdü adamın yarasına Adam kadının yalnızlığını sevdi Adam yalnızlığı zaten seviyordu Adam kadını sevdi Adam kadını zaten seviyordu … Gece kelebeklerinin başı dönüyordu ekşilikten Adam, Romalı kadını bulup çıkardı kitaplardan Yanına Spartaküs’ü ve plebleri koydu Kadın, baldırı çıplak isyancıları sevdi Adamın göğsünde terledi bakışları kadının Elleri karanlığın göbeğinde birleşti Kanatsız bir çoğul eki beklediler Ve Roma yıkıldıktan sonra nihayet seviştiler İlk defa seviştiler Kadının göğsünden kuşlar uçuştu Adamın- -sa ayakları dibindeydi ırmak… Kadın cenneti düşündü Hemen oracıkta ikna oldu yaşamaya Adam bırakıp gitti Roma’yı… ... Bi ara yukarı sokaktan insanlar da çıkıp geldi Ağlakçaydı herkes yarımcaydı Hala ölmek isteyenler de vardı Kadın kederli ellerlinden bahsetti onlara Göğün mavisinden konuştu bi müddet Bi de küçük yıldızın baladı duruyordu masada… Adam dedi ki kadına; sen Mısır’ı bilirsin tanrı Amen’i Teb’de öldürdü Roma bundandır İskenderiye’nin boynu büküklüğü al şu yüreği dizginle Kadın, Kavafis’ten şiirler okudu gece yarısı “yüzümü nereye çevirsem, nereye baksam kara yıkıntılarını görüyorum ömrümün” Ayna kırıldı… Adamın yüzü parça parça dağıldı yerde Kadının birden bire gelişi gibiydi adamın aynada dağılışı Biraz da ona içtiler sonra tekrar seviştiler yedi bin yıl geçti uyandılar sonra ... |
kutlamak düşmüş
tebrikler kaleme