'Karanlık'
Öyle bir sardı ki içimi
Tek bir ışık bırakmadı ümitlerime Oysa ben severdim karanlığı, O da beni.. Öyle bir alışılmışlıktı ki geceye Işığı gördüğümde kapatırdım yüzümü Işık umuttu, gerçekti, sıcak ama uzaktı.. Gecenin ayrı bir samimiyeti vardı Adını bile koymuştum; ’Kayboluş’ Hep kaybolurdu umutlarım karanlıkta Herşeyiyle beni kendine çeker, Yutardı ümitlerimi.. Ama yine de dostumdu, vefalı.. Boşluğa ellerimi uzattığımda Hafif bir karamsarlık alırdım o boşluktan.. Dostumdu benim, vefalıydı Ne verirse versin yüreğime, işlerdi soğukluğuyla.. Üşürdüm, ürperirdi iliklerim bile.. Ama ben hala karanlığımda, başbaşa.. Yıldızlar düşerdi gözlerime bazen, O zaman iyi bakardım insanlara.. Gözlerim kapandığında açmak gelmezdi içimden, Kapatsamda karanlıktaydım, Açsam da.. |
BugünKararVerdim,
bütün şiirlerini göz atacağım.
Ve hepsine dair
birkaç cümlem olacak.