da... Bu kadar z-alim olma hayat. Bir-az in-saf(a) gel... Hayatıma neşter vurduğunda Ürkek bir güvercin gibi Ağlamalı oldum Bir karıncanın yuvasını bozarken Aklıma çakılı çivilerin Zembereği kadardı aşk Islatılmış bir kaç terli vücuttu Ayak altından kaldırılıp Mahzene kapatılmış Parmaklıklardan Gelincikler serpiştirildi Aç kalan Sağır kuşlara Annemin saçlarını bu defa ben ördüm Tel tel siyah yalnızlık düştü payıma Yağmurda kaskatı kesilmiş Ağaçlar gibi üşüdüm Yol boyu Bitkindim Oysa ben Hep senli cümlelere g-ebeyim Tüm zam-anlarımı durduruyorum şimdi... Gözlerine gülümseme inmiş bir çocuğun mutluluğuna Susamış bir yüreğin diliyle sesleniyorum sana: Gel! Gel işte gel! Çok özledim seni! Şimdi soğuk kuyularda üşüyen nefesinden öpüyorum... Ve üzerine bırakıyorum sevgimin şefkatli ellerini... ... ... |