aklımın eşiğinde takılı kalıyor adın
ben de ordaydım az önce
-sende-
döndüm.



’’neden kesiyorsun anne çiçekleri
çok güzeller’’ demiştim
’’arsız olur bu sarmaşıklar’’ demiştin
bilmiyorsun ama senden gizli söküp köklerini
evin her yanına dikmiştim
toprak kokusu geliyor burnuma anımsayınca
uyumanızı bekleyip yaptığım yaramazlıklar
herkes uyandığında duyduğum korku
ablamın aklını çelip sokağa kaçışlarımız
düştüğümde kanayan dizimin acısını bile hissetmeyişim
nasıl izah edeceğimi düşünürken



ne çok korku taşımışız yüreğimizde büyürken
ne çok ünlemlerimiz olmuş
ne çok susmuşuz ağlamamız gereken yerde
ve ne çok ağlamışız susarken.



belki paylaşamadığım için kimseyle
hayallerimi ve hayal kırıklıklarımı
en iyi arkadaşımdı tanrı
ışıklar kapanırdı
dilim duaya açılırdı
ve hep dinlerdi
anlardı
kalbimin en gizli köşelerinden haberdardı
hiç kızıp ayıplamazdı
nazım en çok O’na geçerdi
çocuktum nihayet
günahım yoktu.



büyüdüm anne
günahlar büyüttüm yaşımla beraber
pek ağlayıp zırlamadım ama canım çok yandı bazen
Arkadaşımdan da utandım
Adem’le Havva’nın cennetten kovulduklarında farkettikleri gibi
çıplaktım.



giydir beni cennet kokulu ellerinle!