Mor halkalı kadınlarbir cinayetin zanlısı dudaklarım şiirler gömüyorum geceye diri diri ay şahit sarmaşıklarını söküyorum duvarlarımdan canım yanmıyor eskisi kadar mor halkalı kadınlar intihar ediyor gözlerimden aşağı en çok ruhumun kırılmış yanları ağrıyor kumdan parmaklarım fırça tutmuyor ki gri gelinciklerimi boyasam kırmızıya yalnızlık uykularıma pis tırnağını geçiriyor ve ben her seferinde çocukların gamzelerine saklıyorum yüzümün parçalarını mumlarımı söndürüyor eteklerinde rüzgar sürükleyen kadınlar korkuyorum kendi karanlığımdan bir elim bile yok artık kendime uzanan bir ihanet vuruyor kıyılarıma köpük köpük kuduruyor içim gel al kalbimi sığdıramıyorum göğsüme denizedenizden |