HÜZNÜN MEY’İ Nİ İÇTİM
çığlık çığlığa koşuyorum
vadilerinde içimin; sessiz ve derinden… hicran tabloları yansıyor her aynaya bakışımda gözlerimden… dalıyorum hayal ırmaklarına sönsün diye yangınım; her hatıra bir magma sızıyor hücrelerimden… bulabilmek için kendimi gömülüyorum sessizliğe, hicran inliyor sukutumun nağmelerinden… ey aşk! ben böyle değildim; sana rastlamadan önce. hüznün mey’ini içtim kana kana bâdelerinden… |
sönsün diye yangınım;
tebrik ederim...