imamesi kopmuş tespih taneleri gibi saçıldık orta yere
güneş ağlasa tufan olur biliyorum
deniz ağlasa tutuşur sular
ya biz ağlarsak arınır mı gönüllerimizde kir
beddua sinmiş dualar…

neden saç diplerim kıpır kıpır yine
nedir gözümdeki çiy tâneleri
yüzünü düşüren nedir gündüzün
neden kutlu bir mâbet gibi tıklım tıklım
hüzün meyhaneleri…

siyim siyim ağlarken gördüm denizi
kıyıya vuran bedenlerin başında
ve insanlığı(!) gördüm pür telaş
mavi boncuklu efsunkâr yalandan
kâm alma yarışında…

karanlıklar bile ürperirken içimizdeki zındanlardan
şehirler şen kahkahalarla oynaşta
yüzlerde envai çeşit maske
kardeş etidir çiğnediğimiz
ve ihanetler semirir her yaşta…

derin anaforlar içinde yalpalarken duygular
kronik bir illetmiş gibi erdem ve haya
özgürlük düşleri kundaklarken uykularımızı
zülüm sarhoşluğu içinde bir güruh
nizamat veriyor dünyaya…

bitimsiz merhametin kalbi ey
ey kimsesizlerin kimsesi bizi bırakma bize
katlettiğimiz vicdanımız dirilsin diye yeniden
yeniden hissedelim diye huzur veren gölgeni
dokunuver yüreğimize…

hırsla kirlenen kalbimizde kokuştu diye zaman
unuttuk diye niyaz kapını
düşürdük diye zikrini dilimizden
ateşe koşan kelebekler misali muhtacız sönmek için
yağmurunuda alma ellerimizden…