bir zamanlar bir şiir okumuştum. ismen tanıdığım ve saygı duyduğum bir kalemdi yazan ama şiir beni alt üst etmişti, bu insan böyle birisi olamaz ve bu şekilde şiir yazamazdı çünkü ne kadar olumsuzluk varsa şiddetle tavsiye ediyordu mısralarında. hem öğretim görevlisi hem de edebiyat sevdalısı olan bir dostuma sorduğumda bu tür şiirlerin edebiyatımızda "ters öğüt destanı" adı altında yer aldığını ve bir hakikati daha da kalıcı şekilde anlatabilmek için tersinden yola çıkarak anlatmanın yeğlendiğini ama riskli bir alan olduğu için çok yaygınlaşamadığını söylemişti. gerçekten bu tür şiirlerin yanlış anlaşılma riskinin çok yüksek olduğunu okuduğum şiir de meydana gelen kendi şaşkınlığımdan da yola çıkarak bizzat anlamıştım lakin ilgimi çekmişti, denemeliydim ve sonuç olarak şiir kendisini yazdırdı ve berceste dergimizde yayınlandı. çok sevdiğim bir dostla karşılaşmıştık bir vesile. bana kendisini çok şaşırttığımı, böyle bir şiiri nasıl yazdığımı sorarak serzenişte bulunmuştu. işte bu şiir o şiir...

Çılgınlıkta tavan yap, dünya kimseye kalmaz
Safsata el emeği, damlayla derya dolmaz
Sakın ola güvenme, haklıdan hayır gelmez
Haksızın meclisine düşünmeden dal dostum

Haram helal demeden ye iç ve keyfine bak
Hak hukuk gözetirsen yokluk sana müstehak
Umurunda olmasın gitse de tepe taklak
Fırsatını buldun mu düşünmeden çal dostum

Yalan nedir, gıybet ne, söyle dile geleni
En kötü sözler ile altüst eyle güleni
Enayilerden belle kadir kıymet bileni
Hallerine bakarak kahkahayla gül dostum.

Ana, baba da neymiş, sırtında gereksiz yük
Küçüğü ezmek için icad edilmiş büyük
Doldurmuş miadını, ne işe yarar çürük
Düşsün diye yakandan saçlarını yol dostum.

Gamsız yaşa âlemde, boş ver, aldırış etme
Aç varmış, açık varmış, hiç kendine dert etme
Kah ağam de, kah paşam, haksızlara kin gütme
Dalkavukluk etmenin bir yolunu bul dostum

Hikâyedir ar, nâmus, safsatadır din, iman
Çok yanarsın elinden kaçan fırsata inan
Uy nefsine ne derse, sakın ha etme güman
İradeymiş, sabırmış tut yılkıya sal dostum

Aman Allah’ım, aman! Yusuf, neler söyledin!?
Her iki cihanını yıkıp viran eyledin
Ak yüzünü karaya boyamayı yeğledin
Tövbe ve istiğfarla isyanını sil dostum

Tersinden bir öğüttür, gerçek sanma sözümü
Bu ironi hevesi örseledi özümü
Mevlâm kem duygularla yumdurmasın gözümü
İkrarımda yalan yok, bunu böyle bil dostum

Sözün özü odur ki; doğruluk sahibi ol
Yaratandan ötürü mahluka şefkatle dol
Arıyorsan ruhunu huzura taşıyan yol
Gir müstakîm sırata, hep orada kal dostum