I
Bülbül âşıkmış güle gül dururmuş bîhaber
Yanmış yakılmış bülbül gündüz, gece ve seher

Bülbül aşk nağmesiyle dönermiş etrafında
Açılıp yaprak yaprak gül bülbülü mest eder

Bir an yılmamış bülbül kulak vermiş kalbine
Umutlara tutunmuş kemlik etse de kader

Bülbülün güle aşkı vuslat firak arası
Sürmüş asırlar boyu gah mutluluk gah keder

Demişler ki bülbüle, güle âşık olanlar
Visalin lezzetine ancak ölünce erer

Bundandır ki bülbüller altın kafeste olsa
Onsuz hayat ölümdür son arzum gülümdür der

Seher görmüş bülbülü gül fidanı dibinde
Ecel sancılarıyla kıvranırken derbeder

II
Bülbül candan özleyip ötermiş aşk bağında
Gül bülbüle bigane naz oku sadağında

Bülbül hep sabredermiş dikenlerine gülün
Ab-ı hayat var dermiş gül tahammül dağında

Bülbül güle ahd vermiş ve ahd almış gülünden
Bulunmuşlar birlikte sadakat adağında

Bülbül güle taht kurmuş serenatlar eylemiş
Gönül iklimindeki gülistan otağında

Bülbül görmüş gülünü bahçıvanla bir seher
Şebnemini sunarken muhabbet bardağında

Bülbül kahrın elinde küsmüşte yaşamaya
Gül kuruyup can vermiş ihanet sıcağında

Bülbül vuslat dilerken gülünün kucağında
Figan düşmüş payına kem kaderin ağında

III
Bülbül figan ederek hep yakarır gülüne
Yaprağını özlerim ihsan eyle de ser gül

Esirger yaprağını dikenini batırır
Kanatır yüreğini takatini keser gül

Şeyda olan bülbüle nazı münasip görür
Bahçıvanın elinde hayata gülümser gül

Bülbül figan etse de bahçıvan gülü koklar
Gönüller ikliminde kokusuyla eser gül

Bülbül okyanusları içse sönmez yangını
Nefesi âb-ı hayat ateşiyle kevser gül

Hârı ile soğutmak tek çare yüreğini
Derdine ilaç güldür şifası müyesser gül

Bülbül her nefesinde zikretse de adını
Yine de bahçıvanı arzular özümser gül

der ki bülbül "şeydayım" meftun oldum goncana
Misk-i amber rayihan tüm sancımı keser gül

Gülsün naz gerek sana ama duy figanımı
Yaprağını göğsüme lütfeyle de ser gül