Aklımda el sallayışların kaldı,
Kırık dökük gülüşlerine taktığın acı tebessümün,
O sahte vakur duruşun,
Gözlerinle uzaklardan kalbime vuruşun kaldı.

Gözlerimde düşmemek mücadelesi veren gözyaşlarım ve ben ardında,

Nasıl anlardı o anlar, nasıl dakikalardı.
Istırabı aylar öncesinden başlayan,
Katmerleşen, betonlaşan kasvetiyle sensizliğe ilk adım,
Sanki bir daha sabahı göremeyecekmişçesine,
Gözlerimden kaybolduğun an yok olacakmışçasına,
Her şey bitecekmişçesine,
Seni bir daha göremeyecekmişim gibisinden kahreden bir hisle,
Gözlerinle elveda deyişin kaldı aklımda.

Ayrılığın ağırlığı çöktü üstüme,
Bulutlar karardı, hüzne bulandı gök,
Ardından dizlerim çözülüverdi birden,
Yığıldım, kaldım sessiz,
SENSİZ!

“Gitme” der dururdu bakışların,
Sensiz geçirdiğim yazların kışların,
Ruhuna can üflerdi nefesin,
Şimdilerde bir kabre denk düşmekte yaşamak,
Ta ki sustuğu günden beri sesin.

Sevdiğim, sevdiceğim,
Aşka dair yegâne varlığım,
Sen benim ömrümde varlığı yokluğu bir,
TEK YAŞAMA NEDENİMSİN bil !

Pişmanlıkların sil yaşlarını,
Yarınlar da dün gibi,
Gözlerimde söndü çoktan.
Salla!
Salla gitsin,
Bırak peşini!
Kıymeti yok sevdiğim,
Yok kıymeti.
Hezeyan bereketi!

Bu hıçkırıklar benden değil,
Ben kuruttum gözlerimde yaşları,
Dindirdim hayata dair telaşları,
Bu ruhumun bedenimden aldığı intikam,
İçimde sızlayan dermansız yaram…

Güzel gözlerinde can bulur mu yine sevdam?
Umut fakirin ekmeği,
Bu fukaranın yüreğine çok mu görürsün sahteden bir saadeti?
Çok mu görürsün sevdam?

Boğazımda düğümlendin yine,
Hıçkırıklarıma karıştın sonunda,

Bitkin vücudumda veba,
Vebalı gönlümde kangrensin,
Dik bakışlarını, seyret te,
Gözlerin kan dökmeyi öğrensin!


Gözlerimin yeşilinde sonbahar rüzgârları,


Hazana uydu yazgım,