...

İster istemez buruk bir özlem birikti içimde,
Her damlasında helezonlar,
Eski taş plakların hazin ve gıcırtılı kemanları,
Taş yollar, ahşap binalar ve loş sokak fenerleri.
Kelebekler, kırlangıçlar bile şendi.
Papatya kokuları, zakkumlar, erguvanlar.
Akşam bacalardan bağıran gamlı baykuşlar bile şendi.
Saçaktaki akasya,
Bahçedeki safran,
Böğürtlenlerden yükselen o çiğsi koku,
Her rengiyle, her haliyle sendi.
Günbatımları vardı seyirlik,
Cırcır böcekleri,
Kuru dereden kurbağa sesleri tırmanırdı,
Gün pembeye çalar,
Turuncu camlardan hüzmesi yansır,
Bir garip bal rengini andırırdı gölgesi duvarda,
Sarı daha sarı,
Beyaz daha beyazdı.
Kış gerçekten zemheri,
Mart hakikaten ayazdı.
Komşuluk vardı.
Hal hatır sormak, gelip gitmek vardı,
darda kalana yardım etmek.
Sokak düğünleri,
Şeker kapışan çocuklar.
Babayiğitler vardı.
Siyah deriden gocuklar.
At arabaları vardı, gıcırdayan tekerleri,
Heybelerde kirazlar, çilekler,
Kokusu sokağı sarardı.
Tadı enfes, gerçekti, doğaldı, temizdi.
Bahçedendi. Hilesi olamazdı.
Benim mesut anlarım,
Yaşanmaya değer zamanlarım vardı.
Serçeler gibi bittiler.
Sakalar gibi gittiler.
Çocukluğumun saf ve temiz yılları,
O beyaz atlara binip bu kara zindanı terkettiler.
Siyah asfaltlar, ağır betonlar örttü anıları.
Derin bir kabir gibi.
Yaşarken gömüldük bu beton yığınlarına.
Ne özlenecek bir şey kaldı geride,
Ne çocuklarımıza bırakacak gerçek bir renk, gerçek bir koku, gerçek bir mutluluk.
Sahte ve bozuk bir dünyanın gri ve kokusuz sokaklarında,
Açık bir ceza evi,
Yarı açık bir tımarhane.
Para aşkına feda ettik görünen cennetimizi.
Şimdi ölmeden cehenneminde yaşıyoruz bu hazin öykünün.
Bizim çocuklarımız hiç bilmeyecek gerçek bir çileğin tadını, kokusunu.
Gerçek bir karpuzun kabuğundaki beyazını kemirmeyecek.
Bir elmanın, bir üzümün, bir incirin,
Keşke onlara para bırakacağımıza,
Bozulmamış bir dünya,
Bir cennet bıraksaydık.
Bir bahçe bıraksaydık da çelik çomak oynasaydılar,
Uçurtma uçursaydılar o bahçede.
Ne kaldı özlenecek?
Ne kaldı!!!


Zekeriya Terzioğlu
10. 06. 2020
(Fatıma Meva’ma)