Gürgenler yurdunda hazan mevsimi,
Renkler solmakta,
Serçeleri titreten güzün ayak sesleri,
Yokluğundan soğuk nefesiyle teşrif etmekte yine.
Önce sararıyor nebat, sonra da ölüveriyor birden.
Ben yine aynı, her mevsimdeki gibi,
Boş bakışlarımla dalıyorum düşüncelerime.
İçimde biriken damlalar taşıyor.
Gözlerim ötelerin hasretini yaşıyor.
Bu feveran sürükleyip götürüyor ardından hayallerimi.
Siyahın tonlarına karışıyorum yine.
Hatta hiç çıkamıyorum bu gri zindanlardan.
Örselenmiş, tutsak edilmiş bir sevecenliğin,
Kurtulmayı dahi dilemeyen kabullenişiyle,
Bu hüzne ve karanlığa razı olmuşum.
Bu limanda ezelden beridir bekliyordum seni.
Öyle ki artık bekleyişlerimin bir sebebi de yoktu.
İçine düştüğüm çıkamadığım bu melankoli,
Fıtratıma nakşetti hüznü.
Yüzümde derinleşen çizgiler,
İçimde kanayan ezgiler,
Benimle beraber seni de soldurmuş gibi.
Boş ver, bana bakma sen.
Mevsimden hep bunlar.
Bu sonbahar bende bir şeyler hep ölür.
Belki de her şey ölür benimle.
Bir tek sen kadim sevginle nefes almaya devam edersin yüreğimde.
Hayatımdaki ömrümdeki bahçemdeki tek güzel renksin sen.
Gök gözlerin, altın saçların, nurlu yüzünle karanlığımı kıran,
Nahif sesin, içten gülüşün ve dünyayı takmayan tavrınla kasvetimi dağıtan,
Gözümün nuru bebeği,
İyi ki varsın.
Yaşamıma değer katan güzel,
Yine bir ikindi vakti,
Sislerin içinden çık da gel.



...


Z.TERZİOĞLU/13.11.2017


...