Küçücük sandalımla limanı terkettiğim gün başladı bütün sancılarım
Koskoca okyanusa küçük bir sandalla başkaldırdığımda kaybettim ben savaşı
Oysa biliyordum en başından kendime olan güvenim;yok olacağımın önüne geçemezdi...

Dost görünen yakamoz yalnızca onu seyre dalarken dosttu
Yıldızlar yalnızca seyrederken parlaktı bu kadar
Ve ay yalnızca onun altında hayallere bırakırken benliğimi iyiydi bana
Oysa kendimi uçsuz bucaksız okyanusa attığımda,
Ne yıldızlar vardı yanımda ne ay
Ne de dost sandığım yakamoz yanımdaydı...

Hele sen yarim,
sahilde kurduğum hayalin bile yek bıraktı beni karanlık gecelerde
Zaten ben hep sonsuzluklarda kaybettim her şeyimi

Dağların doruklarında esintisine hayranlık duyduğum rüzgar
Kendimi o esintiye kaptırdığımda iyi yüzünü göstermedi bana
Hele de salına salına göğe yükselen uçurtmama,
yardımcı olduğu kadar bile el uzatmadı

Kaybettim işte her şeyimi
Ve hep iyi günde yanımda olup kötü günde kaybolan
Dost diye benliğimi çiğnediklerim yüzünden kaybettim...

Ve ne zaman güvenip arkamı dönsem hayata
Sırtımdaki bıçak yaraları içinde buldum kendimi
Oysa ben öğrenmiştim en başından
’En çok güvendiklerinden yersin en büyük darbeleri’...