Sensiz bir sabaha daha uyandım bu gün
yine yoksun
yok

meçhullerdesin
hasretlerde...

Gelsen son bulurdu hasretim

Üzüntülerim geçerdi
bulurdum kendimi belki
çıkardım sarı odalardan...

Yüreğime bayram gelirdi belki
biterdi kül gecelerim...



Seni görebilme ihtimali ile uyanıyorum her sabah
Yüzümde tebessümler beliriyor
Açıyor içimde gelincikler her sabah
Her sabah seni görme umuduyla
İçimde bir dünya yaratıyorum her sabah


bir gelsen
biterdi zehir gecelerim
Sevincimden kırlara çıkardım
yağmurlarda ıslanırdım deliler gibi yar...

anladım
Sensiz geçecek yine bu yaz
Yine baharlar sensiz mevsimlerim sensiz geçecek
anladım

yoksun işte
yine yok...
uzaklardasın
kül kokan şiirlerde...


Yokluğundan beridir
kör bakıyor her şeye gözlerim...
Duyduğum her sesi sesine benzetiyorum
Bir türlü alıştıramadım benliğimi sensizliğine
Çıkarmaya çalışsam da
çıkaramıyorum
olmuyor
seni bir türlü unutamıyorum


Sanki
beynim bedenime hükmedemiyor
Taşıyamıyor beni ayaklarım
Özgürlüğü elinden alınmış bir kuş misali
zincirlerimi kıramıyorum


işte yine yoksun
yok
çiğdamlası gözyaşlarımdasın

anlayacağın her şeyde biraz sen varsın
Acımda sevincimde her anımda


gittiğinden beridir hazan geldi mevsimlerime
hüzünlerdesin...

sen gittiğinden beri
bedenim
sahipsiz bir ceset misali
gözlerim boşlukta
ve karanlık
görmüyorum...

Gözlerim karanlığın arasında boğulup gidiyor
Etrafımı ıhlamur kokusu kadar ağır bir koku sarıyor
Ve duygularım
Sisli bir şehir gibi bulanık
bir şehrin semtleri gibi dağınık

Her semtinde ayrı bir hava
Birinde sevinç birinde coşku
birinde hüzün var...

gözlerim kanlı
içimde yanan bir lav
ve başım
son seferine çıkacak bir vapur misali
Dumanlı ve telaşlı



Ruhum
sanki
Valizimde senden kalan acılarla
çok uzak diyarlara gidecekmiş gibi
tetikte


Ve bedenim
Soğuk ve karanlık bir mezarla buluşacak gibi
ürkek

Şimdi bir enkaz altında kalmış
ölmüş bir insan gibiyim...


ellerimde gelincik kokulu mektubun...
okudukça her satırını
her seferinde yeniden ölüyorum yar...