kızılağaçyanlış bahara göçtüm her sonbahar dönüşünde gözlerim yaban eriği dallarını da sevmiştim oysa yaşamın bütün kırlangıçlara inanacak kadar olmayacak bir duaydı benim gökyüzüm hiç doğmayacak bir çocuk biraz bulut oldum sonra yağmur gerisi intihar rüzgâr savurdu oturduğum kızılağaç kabuğunu çığlık çığlığa bindiğim gemiler usuma yalnızlık ördüm dalgalı saçlarıma bir çiçeğin kalbinden sürgündüm çoktan sis kaplar uçurtmaları iki kıyı arasında kayboldum üşüdü dilim küldeki çiy tanesiyle bütün alfabelere inanmıştım biraz sesliydim sonra sessiz güneş battı bir kentin üstünde güneşe inanırsın ay doğar aya inanırsın dünya ölür hangi denize taşınsak kıyısında sonbahar yanağını mendil öper sandalın bir aşk gelir bütün kalelerini alıp gider kum başına kalırsın... ferhad gülsün / lacivertiğnedenlik |
Sevgilerle