Her zaman ayrı bir ışıkla tüter geceler,
Ruh o sessizlik içinde sonsuzu heceler...
Aşanlar, kendi serhaddini gecede aşar...
Ve insan bu ufkuyla hep ötelerde yaşar.
Gecede sessizlik huzuru besleyen şarkı;
Budur bence karanlıkların ışıktan farkı...
Her gece kudret gök kapılarını aralar,
Bu büyülü mavilikte tüllenir verâlar.
Renk, şekil, koku bütünüyle silinir gider;
Gecede iç içedir havf-recâ, sevinç-keder.
Yer yer her yanda visâl esintisi duyulur,
Ve duygular matkap salınmış gibi oyulur...
Anlar anlayan, O her yerde Hâzır ve Nâzır,
Bir araya gelmiş gibidir Mûsâ ve Hızır...
Lâhûtun sînelere çarpan akislerinden,
Duyulur kul olmanın neş’esi tâ derinden...
Leylîler mest ü mahmur, dudaklarında kevser,
Gecede rüzgar vuslat kokularıyla eser.
Sıyrılır gönül varlığın dar hendesesinden,
Ve sonsuzluk besteleri sunar kendi sesinden...
Her yana büyüleyen bir uhrevîlik siner,
Sonra ruhlara dalga dalga vâridât iner.
Denizler gibi coşar, köpürür duygular,
Ruh içini dökeceği tenha bir koy arar.
Baş-ayak aynı yerde, öper alnı seccade,
Budur insanı yakınlığa taşıyan cadde...