Bir sevinç vardı içimizde;
Yaşama sevinci vardı,
Kavuşma sevinci vardı.
Anlaşılırdı tebessümden, edadan
Çoktandır ortalıkta görünmez oldu
Herhalde el çekti bu dünyadan…

Bir sevda vardı bizi coşturan,
Çiçek çiçek kalbimizde açardı.
Dağları, taşları dile getirip,
Zaman zaman sınırları aşardı.
Çoktan beri ses çıkmıyor sevdadan;
O da gitti bu dünyadan,
Ardına bile bakmadan!

Bir de şair vardı yanı başımızda;
“Harp düzeni almış kelimelerle,
Tank gibi yüreklerden geçerdi” sözleri mısralarda.
Sözleri ışık gibi, kalemi umut gibiydi.
Hep haber verirdi bize yarından.
Bir sabah o da gitti dünyadan
Sözlerine daha nokta koymadan!

Bir de insan vardı eskiden, ’insan’
Aşağı bakar ’deveyim’,
Yukarı bakar; ’kuşum ben’ derdi.
Sonra gömüp kuma başını,
İnsan da gitti bu dünyadan!
Kısacası yaşamadan!