ParadoksBirden yıldırımlar çarpıştı Tutuştu gözümün önünde deniz Derinlerden geldi kayalıklara doğru Dayanmaz dedim Baygınlık geçiren göz bebeğin büyümesi Yalpaladıkça çözülür gövde Kimse koruyamaz damarların kanamasını Katlanıp kendi içine akan Güzel bir yaşam duyarsız gölgelerden kaçma isteği Solucanlar ve yağmur çürüdüğünde Giysilerden soyunup dalgalı yaylar gibi uzanacağız Sevişeceğiz kendi yokluğumuza Biliyorum Uçup gittiğinde buğulu nefesim Renksiz nesneler yağacak bağırsakları delinmiş gök Ya da yalnız devinimin kucağıdır gece vakti baykuşun sesi Memelerinde düğümlü menekşe büyür İçten oyuntu Vardık Sonra hiç Aysu |
Ve kendi kendimize mektuplar yazar, onlarla konuşuruz