her an hep bir şeyler ölüyor ne acı
ve ne tatlı
bizim sıra ne vakit peki?..demekten alamıyorum kendimi...

birazdan
saçları dağınık yalnız bir gelin
uyanır kınalanmış dallarında içimin
nice körpe ölümü bağrımda saklar bilseniz
budandıkça yaşlı çınar koynunda ellerim
şiirlerce susarım
çöl öl kaçarım



gün uyanacak birazdan
nehirler çağıl çığıl kopacak yatağında
bir ceylan koşacak suya hemen
illa yaşam diye
illa yarış adına
sonra pusuda bir çift göz düşüp sabah erken
vuracak onu zalimce
ağlarım buna nice nice
saklanırım birde sessizce
görmeyin bunu sizde



bir ölüm
bir can çarpışacak mutlaka
gün mavileri her an yutunca
ömür gülecek tekrar orada
yaşayacağım yine yalın çıplak bir canla
yeniden bin kırık umutla
terkedilmez olan dua dua



gün ağaracak bir daha
umut bunun adı illa
ve unutmak ki bunu
anlarsınız ya



yaşamak istediğimden emin değilim artık
dibi çatlak bu coğrafya da



niye bilsem ki
neden d(iy)emiyorum ki

...




MHD