PİYA'YA MEKTUP -4-İplik küpeli’den kırık bilyeli’ye... Şimdi sen yoksun ya Piya... bütün sahipsiz çocukları sen diye basıyorum iflah olmaz yarama... Bana gitme Piya... gidersen seninle gelirim... seni bana sorsunlar/müebbet kederim derim... Ateşler içinde donduğun geceleri bilirim Piya... ben o ayaz gecelerde yüreğimi yorgan eder üzerini örterim... ısınmaz mı yüreğin? çocuklar diyorsun ya Piya... çocuklar... sızının en dibine vurur ciğerim... Hiç bir kavga yalnız verilmez Piya... süngü ucunda bebeklerin kanlarıyla kirlenmiş Munzur’u bilirim... Halepçede kül kokan göğü bilirim... Filistinde avuçlarından büyük taşları mavzer eden çocukları bilirim... başında bekleyen akbabadan korkmadan ölümü bekleyen aç çocukları bilirim Piya... Susuzluktan kavrulan Kerbela çocuklarını da bilirim göğsümüze gömülüyor çocuklar Piya ölüyoruz yaşaya yaşaya! Yalnızlığa çok ağladım Piya... yalnızlığımıza... bir de yangınımıza... Bu şehrin zifiri soluk kesiyor Piya... bu şehir maviyi kirletiyor... bu şehirde hiç bir sokak sana çıkmıyor... bırakıp gelebilsem tüm kokuşmuşlukları olduğu gibi... arınsak Piya... ayrışsak eli kanlı cellatların dünyasından... Ben o ırak gözlerinin karasında şart olsun geberirim!... Ah Piya... bana sorsunlar seni... yüreğim ellerinde derim... Son demiştim değil mi Piya?... ne çok son dedim sen içime düşeli... (bir tek sana gücüm yetmiyor Piya) gözlerim şimdi Filistinli bir çocuğun ellerinde diyorsun izi avuçlarımda... Beni bilme Piya! Seni ben sensizlikte de kendim bilirim... S.G ... |