Dün öğrendim
Benim ağır hasarlı çıktığım yıkımda
Senin ışığın sönmüş.
Nurlar içinde yat,
Mekanın cennet olsun inşallah!
(amin)

Okul çıkışı nasıl denk getirirdin bilmem
Hep aynı hizada yürürdük
Yan yana değil tabii
Yolun bir ucunda sen, diğerinde ben
Nasıl kızardım sana
Arkadaşlarımı siper ederdim aramıza
Konuşmak için bahane arardın
Kaçmak için tabanları yağlardım
Ama hiç yılmadın ya
Azmine de hayrandım



Yaşına göre çok ağırbaşlıydın
Belki babasız büyüdüğünden
‘’ciddi’’ adını takmıştım sana
Hakikaten hiç güldüğünü görmedim.



Nöbetçiydim o gün
Koridorun ucundaki peteğe yaslanmış
Dışarıya bakıyordum
Ne zaman geldiğini fark etmedim
Konuştuk mu onu bile anımsamıyorum aslında
Kapana kısılmışlık hissi bir de
Öğretmenlere yakalanma korkusu
O yıllarda sevmek ‘’disiplin’’suçuydu
Zaten tek taraflıydı sevdan
Ben niye ceza alıyordum?
Hiç affetmedim seni o günden sonra



Arkadaşlarla yazdığın şiirleri yollardın
Katlanmış çizgili defter sayfalarında
Bazen de sıramın altına bırakırdın
Hiç okumadan yırtıp atardım
Çünkü ben başkasına aşıktım.


Dediler ki ‘’ciddi’’ iyice zıvanadan çıkmış
İçip içip adını haykırıyormuş sizin evin önünde
-İyi ki sonradan duydum bunu-
Biz ki küçücük bir kasabanın çocuklarıydık
Sebep olabilirdin okul hayatımın bitmesine
O günden sonra televizyonun sesini hiç kısmadım
Bir daha tekrarlarsan diye.



Aradan yıllar geçti
her geçtiğimde evinizin önünden
merdivene takıldı gözlerim
sanki annen basamakları koşarak inip
unuttuğun kitapları koyacaktı çantana
görmedim
ne anneni ne seni



işte dün aldım haberini
boğazıma dizildi hıçkırıklarım
keşke dedim
keşke bir defalığına tebessüm etseydim
bir kereliğine gülseydi gözlerinin içi.