Gül yaprakları düşerse
Gül yaprakları düşerse
ölüm düser peşime. Sonra tutar ellerimden ve götürür beni sessizliğe. Hazansız mevsim olmaz ya hani, işte bende bir hazan mevsiminde ölüyorum gül yaprakları gibi. Düşüyorum hayat sokağının kuytu köşelerinde… Güle aglıyorum. Yaprakları düştü! O da benim gibi saniyorum, yavaş yavaş düşerken öldü… önce rengi soldu. Sonra boynunu büktü yavaşca. Pişmanlığın son demlerinde ne yaşanıyorsa yaşadı ve “düşüyorum” diye haykırdı. Gülün yaprakları düşünce ona hickimse elini uzatmadı... Zeynep |
güzel yansımış dizelere saygılarımla