2
Yorum
1
Beğeni
4,0
Puan
1402
Okunma
Gül yaprakları düşerse
ölüm düser peşime.
Sonra tutar ellerimden
ve götürür beni sessizliğe.
Hazansız mevsim olmaz ya hani,
işte bende bir hazan mevsiminde
ölüyorum gül yaprakları gibi.
Düşüyorum
hayat sokağının kuytu köşelerinde…
Güle aglıyorum.
Yaprakları düştü!
O da benim gibi saniyorum,
yavaş yavaş düşerken öldü…
önce rengi soldu.
Sonra boynunu büktü yavaşca.
Pişmanlığın son demlerinde ne yaşanıyorsa yaşadı
ve
“düşüyorum” diye haykırdı.
Gülün yaprakları düşünce
ona hickimse elini uzatmadı...
Zeynep
4.0
100% (2)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz