şiirden kalan
hep kendine susamaktır şiir
dinmeyen bir kuraklık içindeki çölde hoyratça kumları savuran samyeli arap atlarının bedevi özgürlüğü ve deliren kum fırtınası susmaktır şiir söylemeden son sözü doğum sancısında bir kelimelik mola aynalarda buharlaşan yüzündür şiir gülümseme koşullu resimlerin ardına gizlenmiş hüzündür tek atımlık silahın namlusuna sıkışmış son sözündür emrivaki takındığın iki dudak arası bir gülüşün ait olduğu yüzündür ne kadar yakınsan o kadar uzaksın aslında şiir bakıp da gördüğün belki dilinin söyleyemediği en suskun gözündür şiirden geriye kendine susamak kalır |