Ölüm bana senleyken yakışıyor.
Senleyken oluyor bana her şey.
Ve korkarım gideceksin;
Bana kendi dağınıklığı bırakarak.
Ve korkarım gittiğin gün,
Ben de gitmiş olacağım.
Dönüp bulamayacaksın bir doğunun yıkılışını.
Sen batıda batacaksın.
VE ben sigaramdaki kül misali sana savrulacağım.
Her şey eskiye dönecek, gittiğin günün ertesinde.
Sen beni bir şehirde kaybedeceksin,
Işıklarını söndürmüş şehirde kendini de kaybedeceksin.
Ağlamanın korkaklık olduğunu düşünüp ağlayamayacaksın.
Göz kapakların ağırlaşırda nasıl ağlayamazsın,
Anlayacaksın.
Ayrılık sözünün yeminle aynı anda kullanılamayacağına üzüleceksin.
Sonra ben tekrar geleceğim.
Sen, yine ‘beni sevecek’ sanacaksın,
Umudunun cezalandığını unutarak.
Ben, -seni seviyordum ya- diyeceğim.
Sonrası içtiğim sigara misali boğazıma dizilecek.
Ve sen ağlayacaksın.
Ben seni en çok sevmeye yeltenmişken,
Bu büyük karanlıkları göze almışken,
Senin çırpınışlarını seyredeceğim.
Bir an, tekrar ‘sevmek’ olacak gözümdeki yaşlar.
Ama eski ‘ben’i yitirmiş olacaksın.
Kendini Fırat sanarken,
Ufak bir yağmur damlası olduğunu da anlayacaksın.
Sensiz olamazdım ya, o da vardı; hatırlatacaksın.
Hatıratımı sildim, hatırlayamıyorum.

Zoraki bir şiir betimlemesi gibi yarım yamalak olacaksın.
Güzeli sana benzettiğim için utanan ben.
Umutturan yine ben.

Ve bir limanın şehirden ayrılması gibi,
Karanlık bir gecenin güneşe teslimiyeti gibi,
Benim seni sevdiğim gibi,
Acı duyacaksın…

Şiir: Deniz Pınar