YORGUN ŞİİRCansız bebekler doğuruyorum seherde sancısı ölüme eş... menzilden çıkan düşlerim kokuştu yüreğim leş... kendime ağırım... kendimce ağırım... sağım solum kahpe/kalleş... Ben o çıkmaz sokaklarda eğmezdim başımı fırtınaya... ben o foseptik çukurlarına attırmazdım adımımı ya... gör ki; dilim kesik... yüreğim Eylül’den kalma esrik... kendime yorgunum... kendimden yorgunum... içim dışım delik deşik... Müptezel sevdaların kokuşmuş pazarında pusu kuruyorum her gece başımda bekleyen yokluğuna... kendime ırağım... kendimden ırağım... gözlerim kedere yerleşik... ben o gözlerinin uzağında/yüreğim yüreğine eşik... Müebbet’e |
yalnızlığını giderecek gerçek dostları arıyor insan...
Her zamanki gibi güzel şiirdi Roza'dan...Selamlarımla...