papatya
her gün
bir yaprağını kopardılar papatyanın seviyor sevmiyor seviyor sevmiyor. papatya anladı ki çırılçıplak kalınca kimse onu sevmiyor topraktan başka. oysa sevmek varolmaktı sevmek çoğaltmaktı kendini farklı canlarda. boynunu büktü güneşe. çirkinliği bulaşmıştı, yaprağını koparan ellerin üstüne. yaradana sığınıp yattı toprağa cürmüne bakıp utandı onlar adına. bir fallık ömrüne sığdırdığı anlara şükretti ve... sevindi bir daha kırılmayacağına. |
Tebrikler