Bir ölünün yokluğuna alışmam kolay değildi,
İçimden tren gider gibi ele gittiğinde
Aşk ocağım söndüğünde gözyaşlarımla,
Küle dönen yüreğimde…

Bir uğultu başlar çığlıkları andıran
Ayrılığın kan kokan silahları susmuştur artık,
Sessizce süzülürdü hayalin gözlerimden
Ben susuyordum gizlice
Tutunduğum dalımdı el değmemiş yalnızlığım
Derinden korkulan sevdalarım oluyordu limanım
Sığındığım kartal yuvası kalemdi yokluğunda
Elemim dağların türküsü olmuştu
Yüreğim bir gül gibi ellerinde solmuştu
Acımasız zalim, güzel cellâdım
Boynunu kesmiştin vuslatın…

Gönül aynamda ben diye
Kendini vurmuştun oysa
Sen sevgini öldürdün sanarken
Daha yeni başlıyordu öfken
Kalbim hasretinden kanarken
Delice bir coşkuyla nehirler ağlıyordu
Beş yerimde beş ateş yanıyor şimdi

Seni yine delice seviyorum biliyor musun?
Hıçkıran güller yolluyorum sana
Sunduğun acıyı bir nefes gibi çekersin diye
Ödülün olsun bensizlik
Umutlarım sensizlikten
Karabasanlar görüyorken
Bak unuttum
Sen miydin gelen…
12.10.05

Hüseyin Özbay