Bana İstanbul şiiri oku,
Şeyh Galip’in mumdan gemileri
Süzülsün boğazın derin sularında
Süleymaniye’de ezan okunur gibi
Yahya Kemal’in sesi duyulsun mısralarda
Açılsın Topkapı sarayının çinili odaları
Bir şehzadenin çığlıkları dile gelsin
Harem’de bir cariyenin duvardaki sırrı çözülsün

Boğazın en dalgalı yerinde kurulmuşken otağım
Ben İstanbul’u dinliyorum
Orhan Veli misali gözlerim kapalı

Mezar taşları uyanırken asırlık uykusundan
Fatih camiinde titrerken sesim
Arif Nihat’ın şiirleri kılavuzdur
Bu şehrin kubbelerinden doğan güneşe
Eski surların yosun tutan anılarında
Köhne Bizans’ın gölgesi düşer sokaklara

Ve beni bağrına basar mavi
Özlerken Rumeli Hisarı Yeniçeri nidalarını
Fatih’in beyaz atı canlanır gözlerimde
Gemiler karadan yürürken Haliç’e
Ateşten denizlere gül düşer gibi
Uyanırım fethin şanlı rüyalarından
Vakit gecedir kalkarım aşkın son limanından
Yürürüm Necip Fazılın Kaldırımlarında
Sesimde dile gelir dudağımdaki hüzün
Nereye baksam karşımdadır gülen yüzün

Ben bu şehri kubbelerinden tanırım
Akşamın kızıl rengi düşerken gölgeme
Ben bu şehri ihanetlerinden tanırım
Şehzadelerin kesilen başları düşerken önüme
Ben susarım İstanbul konuşur içimde

Şimdi kumrular okşasın Haliç’in yanağını
Bir eşkıya gülüşü sarmadan
Gecenin neon ışıklarını
Sarhoş dalgalar vururken Kumkapıya
Balıkçı ağlarına takılsın
Mutluluğun kayıp anahtarı
Denizkızı düşleri masallarda kaldı
Hüdayi nefesi açsın Üsküdar’da gözlerimi
Körelmiş ruhumu sarsın huzurun sesi

Ey sevgili
Bana bir İstanbul şiiri oku.
Gitmeden İstanbul’dan olur mu?

2 Mayıs 2009

Hüseyin Özbay